SFFL - Srpska Fantazi Fudbalska Liga

Trenutni format takmičenja uključuje 32 tima koji se takmiče na stadionima zemlje domaćina u periodu od oko mesec dana. Ova faza se obično naziva finale svetskog prvenstva (engl. World Cup Finals). Kvalifikaciona faza, koja traje oko 3 godine, služi da bi odredila koji nacionalni timovi će se pridružiti timu domaćina na završnom turniru. Do sada je održano 19 turnira, koji su osvajali osam selekcija. Brazil je pobedio na rekordnih 5 turnira i jedini su tim koji su učestvovali na svim. Drugi pobednici su Italija, sa 4 titule, Nemačka sa 3, Argentina i Urugvaj sa po 2 i Engleska, Francuska i Španija sa po jednom titulom.
 
Svetsko prvenstvo je najgledaniji sportski događaj sa 715.1 miliona ljudi koji su pratili finalni meč na svetskom prvenstvu 2006. godine u Nemačkoj.
 
Naredna tri svetska prvenstva će se održati u Brazilu 2014.,Rusiji 2018. i Kataru 2022. godine.
 
Od 1991. godine FIFA organizuje i Svetsko prvenstvo u fudbalu za žene svake četiri godine.

Istorija
 
Pre osnivanja svetskih prvenstava postojala su brojna druga međunarodna takmičenja. Prva međunarodna utakmica imala je prijateljski karakter, a odigrana je u Glazgovu 1872. godine između domaćina Škotske i Engleske. Na prvu takmičarsku međunarodnu utakmicu trebalo je čekati do 1884., kada su se u Belfastu susrele Irska i Škotska na prvom izdanju British Championshipa. U tom razdoblju fudbal se veoma retko igrao izvan Velike Britanije i Irske, ali nakon što se sama igra razvila i njena popularnost proširila, fudbal je postao demonstracioni sport na Olimpijskim igrama 1900. i 1904 godine (medalje nisu bile dodeljivane). Već na Olimpijskim igrama 1908. godine fudbal je službeno priznat kao deo programa. Fudbal na olimpijskim igrama tada je organizovao Fudbalski savez Engleske, a nastup je bio dozvoljen samo amaterima. Velika Britanija, koju je tada predstavljala Fudbalska reprezentacija Engleske, osvojila je titulu olimpijskih pobednika 1908., a zatim ga odbranila 1912 na sledećim Olimpijskim igrama.
 
Posle svog osnivanja 1904. godine, FIFA je pokušala stvoriti međunarodno takmičenje u Švajcrskoj 1906. godine. Kako su to bili rani dani međunarodnog fudbala, sama FIFA je priznala da je to takmičenje bilo neuspešno.
 
Otišlo se toliko daleko da se FA kup ponekad naziva prvim svetskim prvenstvom zbog toga što su brojne škotske i velške ekipe igrale na najvećem engleskom fudbalskom takmičenju. Protivargument ovoj tezi je što se svi ovi klubovi nalaze unutar granica Ujedinjenog Kraljevstva.
 
Kako su Olimpijske igre nastavile sa praksom dozvole nastupa samo amaterima, Ser Tomas Lipton organizuje Sir Thomas Lipton Trophy u Torinu 1909. godine. Njegov turnir bio je jedinstven po tome što je nastupao po jedan klub iz svake države koja je dobila pozivnicu za nastup, a taj klub je predstavljao čitavu naciju. Ovaj turnir takođe u pojedinoj literaturi dobija titulu prvog svetskoga prvenstva. Na njemu su nastupali najelitniji profesionalni klubovi iz Italije, Nemačke i Švajcarske, ali je Fudbalski savez Engleske odbio poslati profesionalnu momčad. Lipton je zatim pozvao West Auckland Town F.C., amaterski klub iz Darama sa svrhom predstavljanja Engleske. Uz to što je West Auckland osvojio taj turnir, uspešno se vratio 1911. godine i odbranio titulu, što mu je donelo trofej u trajno vlsništvo, kao što su pravila određivala.
 
FIFA se 1914. godine, složila u priznavanju Olimpijskih igara kao amaterskog svetskog prvenstva u fudbalu i prihvatila se organizacije takmičenja, što je za posledicu imalo prvo interkontinentalno takmičenje; naime, na Olimpijskim igrama 1920. u belgijskom Antverpenu tamičila se i Fudbalska reprezentacija Egipta uz trinaest evropskih reprezentacija. Zlatnu medalju osvojio je domaćin Fudbalska reprezentacija Belgije.
 
Posle toga došlo je do višegodišnje dominacije Urugvaja, koji je osvojio titule na Olimpijskim igrama 1924. i 1928. Nakon Olimpijskih igra 1928. godine, FIFA je konačno odlučila organizovati vlastito fudbalsko takmičenje nezavisno od Olimpijskih igara. Zbog toga što je već tada bio dvostruki svetski prvak (od 1924. FIFA je ušla u profesionalno razdoblje) i zbog obeležavanja stogodišnjice nezavisnosti države, FIFA je proglasila Urugvaj domaćinom prvoga svetskoga prvenstva

Prvo svetsko prvenstvo

Na Olimpijskim igrama 1932. koje su se održale u Los Angelesu, SAD, fudbal nije uvršten u program takmičenja zbog slabe popularnosti igre u SAD (američki fudbal je već tada bio veoma popularan). FIFA i Međunarodni olimpijski komitet (MOK) nisu se uspeli složiti ni oko statusa amatera, što je rezultiralo izbacivanjem fudbala sa Olimpijskih igra. Odlukom da će Urugvaj organizovati svetsko prvenstvo, pojavio se problem s evropskim državama koje nisu htele slati svoje reprezentacije na skupi put preko Atlantskog okeana sve do dva meseca pre početka takmičenja. Ipak, tadašnji predsednik FIFA-e, Žil Rime (Jules Rimet), uspeo je nagovoriti Belgiju, Francusku, Rumuniju i Jugoslaviju da pošalju svoje reprezentacije, tako što im je FIFA finansirala put. Na kraju je u završnom turniru učestvovalo trinaest ekipa; sedam južnoameričkih, četiri evropske, te Kanada i SAD.
 
Prve dve utakmice svetskih prvenstava odigrane su u isto vreme. Francuska je nadigrala Meksiko rezultatom 4-1, dok je SAD savladala Belgiju 3-0. Prvi gol svetskih prvenstava dao je Francuz Lisijen Loran (Lucien Laurent). U finalu je domaćin Urugvaj pred 93.000 gledalaca svladao Argentinu rezultatom 4-2 (1-2) i tako postao prva reprezentacija s titulom svetskoga prvaka.

Ostala prvenstva
 
Problemi koji su zahvatali ranija svetska prvenstava bili su teškoće u prelazima između kontinenata i rat. Na prvenstvima 1934. i 1938. nijedna južnoamerička država nije htela igrati u Evropi zbog već navedenih razloga osim Brazila, koji je bio jedina južnoamerička reprezentacija koja je učestvovala na oba prvenstva. Prvenstva koja su se trebala održati 1942. i 1946. godine otkazana su zbog posledica koja je izazvao Drugi svetski rat.
 
Na prvenstvu u Brazilu 1950. po prvi put su se takmičile britanske reprezentacije, koje su se još 1920. godine povukli iz FIFA-e, delom jer nisu htele igrati protiv reprezentacija država s kojima su ratovale, a delom kao protest nad stranim uticajem u fudbalu. Vratili su se na molbu FIFA-e 1946. godine. Na svom drugom svetskom prvenstvu na kojemu su učestvovali (bojkotovali su drugo i treće) Urugvaj je odneo trofej pobednika po drugi put.
 
Na prvenstvima između 1934. i 1978. godine takmičilo se šesnaest reprezentacija, osim 1938. kada je Austrija pripojena Nemačkoj i ostavila jedno mesto prazno, te 1950. kada su se Škoti, Turci i Indijci povukli iz takmičenja i sveli turnir na trinaest ekipa, baš kao i na prvom prvenstvu (Indija se povukla jer njenim igračima nije bilo dozvoljeno da igraju bosonogi). Većina reprezentacija koja su učestvovale bila je iz Evrope i Južne Amerike, dok su reprezentacije iz Azije, Severne Amerike, Afrike i Okeanije imale sporedne uloge. Sve do 1982. godine reprezentacije koje nisu bile iz Evrope ili Južne Amerike, a prošle su prva kola turnira, bile su:
 SAD 1930. godine u polufinalu;
 Kuba 1938. godine u četvrtfinalu;
 Severna Koreja 1966. godine u četvrtfinalu;
 Meksiko 1970. godine u četvrtfinalu.
 
Godine 1982. godine izvršeno je priširenje na 24 ekipe u završnom turniru, da bi se na prvenstvu u Francuskoj 1998. izvršilo do danas konačno proširenje na 32 ekipe, otvorivši time više mesta za reprezentacije iz Afrike, Azije i Severne Amerike za nastup na završnome turniru. Jedini izuzetak je Okeanija, kojoj nikada nije bilo zagrantovano mesto na završnom turniru. Ekipe iz ove četiri regije ostvaruju veći uspeh na nekoliko zadnjih turnira, plasirajući se u završni deo koji se igra po kup sistemu. kao:
 Meksiko 1986. godine u četvrtfinalu, 1994., 1998. i 2006. godine u osmini finala;
 Maroko 1986. godine u četvrtfinalu;
 Kamerun 1990. godine u četvrtfinalu;
 Nigerija 1994. i 1998. godine u osmini finala;
 Saudijska Arabija 1994. godine u osmini finala;
 SAD 1994. godine u četvrtfinalu, 2002. godine u četvrtfinalu;
 Južna Koreja 2002. godine završila na četvrtom mjestu;
 Senegal 2002. u četvrtfinalu;
 Japan 2002. u osmini finala;
 Australija i Gana 2006. u osmini finala.
 
Ipak, evropske i južnoameričke reprezentacije su ostale dominantne nad reprezentacijama s ostalih kontinenata. Tako su na prvenstvu u Nemačkoj 2006. u četvrtfinalu igrale reprezentacije isključivo s ta dva kontinenta.
 
Za Prvenstvo u Nemačkoj 2006. 198 država se pokušalo kvalifikovati za završni turnir, dok će se rekordnih 204 reprezentacije, pokušati kvalifikovati na Prvenstvo 2010 u Južnoafričkoj Republici.

Pehar
 
Od 1930. do 1970. pobedniku prvenstva dodeljivao se Pehar Žila Rimea, a to ime je dobio 1946. po FIFA-inom predsedniku Žilu Rumeu, osnivaču prvoga svetskoga prvenstva. Pre toga, trofej se zvao jednostavno Coupe du Monde. Na prvenstvu 1970. godine Brazil je osvojio naslov svetskih prvaka treći put, što mu je dalo pravo dodele Pehara u trajno vlasništvo. Pehar je ukraden 1983. godine i do danas niko nema informaciju gde se nalazi.
 
Posle 1970. godine, FIFA koristi ime Pehar svetskih prvenstava u fudbalu (engl. 'FIFA World Cup Trophy'), a zatim otvara kokurs za dizajniranje novoga pehara. Među 53 predstavljena modela izabran je onaj Italijana Silvija Gaćanijaital. Silvio Gazzaniga. Pehar je visok 36 centimetara, izrađen je od 18-karatnoga zlata i teži 6.175 kilograma. Podloga se sastoji od dva sloja poludragog kamenja, dok su na donjem delu ugravirane godine održavanja prvenstava i njihovi pobednici od 1974. godine do danas. Danas se novi pehar ne dodeljuje savezima pobedničkih reprezentacija u trajno vlasništvo bez obzira na broj osvojenih prvenstava, nego pobednik čuva pehar do sledećeg takmičenja, a posle vraćanja trofeja dodjeljuje mu se samo replika obložena zlatom na koju ima pravo trajnog vlasništva. Argentina, Nemačka, Italija i Brazil osvajale su nove pehare dva puta, a Francuska jednom. Ovaj pehar dodeljivaće se sve do prvenstva 2038. godine kada će na dnu ponestati mesta za upisivanje novih pobednika.

Preuzeto iz Vikipedije, slobodne enciklopedije: http://sr.wikipedia.org/